Ubud

Op zaterdag 30 januari zijn we door lieve, behulpzame Rai en haar man en broer met twee auto's naar Ubud vervoerd, een ritje van ongeveer anderhalf uur. Daar hadden we 5 opties om te overnachten uitgekozen en de meest aantrekkelijke optie gingen we als eerste bekijken. Als het beviel, zouden we blijven, anders gingen we door naar optie 2. 

We waren er al snel uit en vonden bij Ananda Cottages drie mooie kamers naast elkaar, met een gedeeld terrasje, direct naast het zwembad met infinity pool en dan uitzicht op een soort van jungle. 

In eerste instantie wilden ze ons de kamer aansmeren voor 75 dollar per kamer, maar wij wisten wat de prijs ongeveer zou moeten zijn, dus daar ging al snel 35 dollar vanaf.

We waren vooral ook erg fan van onze buitenbadkamer. 

Daar was meneer spin ook fan van, dus die zat vrolijk in onze douche. Maar hij deed niet veel meer dan mooi zitten wezen en een creatief patroontje weven in zijn web. 

Op zaterdag hebben we niet veel meer gedaan dan dat de dames zijn gaan shoppen en het dorp zijn gaan verkennen en de mannen en de kleine dame zijn gaan zwemmen. 

Het dorp Ubud is vooral 1 toeristische kermis met eindeloze souvenirwinkels en kraampjes. Elke 5 meter word je aangesproken door een man of een groepje mannen, die "taxi" roepen, een bordje taxi omhoog houden en / of gebaren alsof ze een stuur vasthouden. Als je dan vriendelijk bedankt, is de vervolgvraag: "tomorrow?" of proberen ze op andere, licht opdringerige manieren alsnog in gesprek te komen. Zelfs bij de altijd vriendelijke, sociale en conversatiemakende Christine hebben deze toch wat agressieve verkooptechnieken inmiddels haar irritatiegrens bereikt. 

Op zondag 31 januari hebben we een rustig dagje bij het zwembad gedaan en toen de kinderen 's middags gingen slapen, zijn de mannen gaan geocachen in de omgeving, door de groene rijstvelden.

Op maandag 1 februari zijn we naar Goa Gajah, de olifantentempel gegaan. De meeste taximannetjes sliepen nog in de ochtend en na de eerste agressieve onderhandelaar te hebben afgeschud vonden we een betrouwbaar uitziend mannetje die ons er naartoe wilde rijden voor een acceptabele prijs. 

De tempel is een oud, opgegraven complex, met een kleine grot, waar een klein olifantenbeeldje van steen staat. De ingang van de grot bestaat uit allerlei uitgehouwen figuurtjes en er is een parkje bij met nog een tempeltje. Tsja, het is oud en half vergaan, en cultuurbarbaren als wij hebben wel indrukwekkender tempels gezien. Maar ach, als je toch in de buurt bent kun je er net zo goed even gaan kijken. En we hebben er nog wel een geocache uit een hekje kunnen vissen. 

Christine bleef even boven aan de trappen wachten bij de buggy, want rolvriendelijk bleek het terrein niet te zijn. Maar het voordeel daarvan was dat zij aan de praat raakte met een goed Nederlands sprekende Indonesische taxichauffeur, waar ze meteen een telefoonnummer van regelde. Als je dan toch een taxi nodig hebt, dan liever van iemand die je op een leuke manier ontmoet en er betrouwbaar uitziet, dan van een agressieve opdringer van de straat. 

De belangrijke olifant.

En nog een hagedisje die we tegenkwamen.

's Avonds zijn we gaan eten bij de lekkere Italiaan, die we op de tweede dag ontdekt hadden. Ze hadden supergoed eten, maar helaas bleek het personeel niet te vertrouwen. Toen Dennis even zijn portemonnee op tafel had gelegd, bleek die achteraf in de wasmand bij de servetten te zijn verdwenen. Na een paar keer ontkennen van de ober, kwam uiteindelijk toch die wasmand boven, met de portemonnee, waar duidelijk de pasjes van hun plek waren geweest, en het geld was er helaas uit verdwenen. Het ging maar om omgerekend 17 euro, en het belangrijkste was dat de pasjes terecht waren, maar de hele manier waarop was vervelend en verontwaardigend. Dat geeft de goeie pizza's toch een hele nare bijsmaak. 

Dezelfde avond hebben we de nieuwe Indonesische vriend van Christine een bericht gestuurd voor een prijsopgave van vervoer naar Lovina. Uiteindelijk heeft hij voor ons een busje voor 11 personen geregeld, waar we allemaal met onze bagage ruim in pasten, waardoor we op de kosten voor twee afzonderlijke auto's konden besparen (hadden we het verloren geld weer terugverdiend). Zo werden we op 2 februari in een 3 uur durende reis naar Lovina gebracht, met een gemiddelde snelheid van 23,13 kilometer per uur. Daar had Christine ook nog een Nederlandse kennis, van de vakantie in 2010, die ook eigenaar is van een hotel. Daar verblijven we nu 2 dagen en daarna mogen we de villa van Suzan, de Nederlandse kennis, huren met z'n allen. Hier blijven we dan even 4 dagen relaxen, dolfijnen kijken en nog meer relaxen. 

Onze route van Ubud naar Lovina: 
http://bit.ly/1KWZ9Wa

Verder hebben we nog 1 vervelende uitdaging ontdekt. We zijn namelijk onze internationale rijbewijzen kwijt. Blijkbaar zijn die niet in de koffer beland. Maar waar ze dan wel zijn is een compleet raadsel. Het schijnt niet zo makkelijk te zijn om zo'n rijbewijs vanuit het buitenland te krijgen en zonder dat papiertje kunnen we in Australië zeer waarschijnlijk geen auto krijgen. We hebben wel een scan van onze documenten, maar als we die printen hebben we slechts een kopie, wat ook weer niet goed genoeg lijkt te zijn. Dus hoe het kan en waar onze originelen zijn, is een mysterie. We hebben al onze tassen op de kop gezet en tot het laatste verstopte ritsje uitgeplozen, maar vaststaat dat ze we ze niet bij ons hebben.  En dat betekent dat we nu een probleem hebben. Hoe we dat het makkelijkst kunnen oplossen, weten we nog niet. Waarschijnlijk moeten we contact gaan zoeken met de Nederlandse ambassade in Denpasar en / of Sydney. Tenzij onze originelen in Nederland nog gevonden worden en opgestuurd kunnen worden, maar daar ziet het niet naar uit. 

Update: de rijbewijzen zijn inmiddels gevonden in ons huis in Nederland. Ze worden nu met spoed opgestuurd naar Rai in Nusa Dua en dan kunnen we ze hopelijk ophalen voordat we in het vliegtuig naar Perth stappen. Dat scheelt een heleboel gedoe en lijkt voor nu de ideale oplossing! Met grote dank aan Jeroen en Nathalie!