Great Ocean Road

Na een dagje slecht weer, die we maar gebruikt hebben om een voorraadje boodschappen in te slaan, zijn we op 11 maart naar alle uitzichtpuntjes langs de great ocean road gegaan. Dit deel van Australië is best mooi, maar ook wel heel erg gehyped helaas. Dat betekent dat busladingen vol met voornamelijk Chinezen en Japanners, maar ook alle andere nationaliteiten hetzelfde komen doen als wij. Het is logisch dat er zoveel mensen op af komen; wij zijn er zelf ook omdat je hier niet langs kunt rijden zonder even te gaan kijken. Maar tegelijkertijd maakt die ontzettende hoeveelheid toeristen het toch net weer minder mooi dan een willekeurig verlaten strandje waar we soms per toeval of tijdens het geocachen op uit komen. 

In de ochtend was het nog een beetje grijzig en mistig, maar aan het eind van de middag trok de lucht langzaam open en met de zon er op zag het er al meteen een stuk beter uit. 

Terwijl we een ijsje aan het kopen waren in het visitor centre, hoorden we een Australische mevrouw melden dat de toeristen gewaarschuwd moesten worden dat er een grote bruine slang op het pad lag, vlakbij het centrum. Ze had wat steentjes naar hem gegooid om hem weg te jagen, maar hij wilde niet aan de kant gaan. Arme slang. 

Dus hop, Tiaz in de draagzak, ijsje in de hand en wij lopen enthousiast het pad op. Al snel kwamen we mensen tegen, die ons ook al waarschuwden dat nog geen 50 meter verderop een grote slang lag. De meeste mensen liepen er snel voor weg, maar wij hebben hem even aandachtig bestudeerd. Hij was aan het graven in de grond, alsof hij op zoek was naar muizen. Hij stak zijn kop een heel stuk in de grond en kwam er daarna weer uit om een paar centimeter verderop hetzelfde te doen. Uiteindelijke leek hij zichzelf in een soort van hinderlaag te graven, zodat alleen de punt van zijn staart nog zichtbaar was. 

Hij leek inderdaad niet bang voor mensen, maar ook niet agressief of geïrriteerd. Hij ging gewoon door met waar hij mee bezig was. Grappig is ook dat mensen dan aan ons gaan vragen wat voor soort slang het is. Alsof we eruit zien dat wij dat weten. We vermoeden in ieder geval dat dit de copperhead snake weer was. Ook na research op internet lijkt dat het meest aannemelijk. 

We vonden hem in ieder geval mooi en vooral leuk, omdat hij niet meteen wegschoot, maar we even rustig konden kijken wat hij nou aan het doen was. 

En ja, zo'n prachtig beest verdient een hele fotoserie op onze site. 

We hadden bij de great ocean road een leuk appartement gevonden in Princetown, met dit uitzicht. Supergroot, met alle comfort en luxe. Een fijne afwisseling met van die kleine hutjes op campings. 

Op 12 maart zijn we weer vertrokken uit Princetown, naar Cape Otway. Daar waren we veel te vroeg, want we mochten pas om 14:00 uur inchecken en we moesten het andere huisje om 10:00 uur uit, terwijl het maar een uurtje rijden was. Meestal mag je dan gewoon wat eerder je huisje in, of maken ze in ieder geval haast. Niet op deze camping. Dus we zijn naar Apollo Bay gereden, maar het was hartstikke slecht weer, koud en regenachtig. Geen weer dus om ergens lekker te gaan wandelen of op het strand te gaan zitten. Het uitzicht was mist. 

In de middag konden we dan alsnog ons huisje in. De camping was erg anders dan de campings die we tot nu toe gezien hadden en niet helemaal zoals we verwachtten van een camping middenin een natuurgebied. Het was alsof we midden op een festivalterrein stonden met ons huisje. Midden tussen de tenten, campers, het afwashok, de keuken, de barbecues, de kampvuren, de partytenten, maar ook direct naast de speeltuin, waar een horde kinderen de hele middag en avond heeft gegild en geschreeuwd. De enorme hoeveelheid kinderen deed vermoeden dat we ook nog per ongeluk op een vakantiekamp voor (gehandicapte) kinderen waren beland. Het kon erger overigens, er waren ook gewoon kampeerplekken middenin diezelfde speeltuin. Bij ons kwam de herrie voornamelijk van voren en opzij, de kampeerders die middenin de speeltuin zaten hadden 360 graden lawaai. 

Het was een bizarre chaos, een herrie en echt een festivalsfeer met grote groepen mensen aan het bier en muziek erbij. Een beetje een kruising tussen de Parade en Chimpie Champ. 

’s Avonds werd dat nog erger, toen bleek dat we met ons huisje naast het “theater”  stonden en er op een groot scherm, direct naast onze slaapkamer een slechte film werd vertoond. We vonden het wonderbaarlijk dat Tiaz door al die herrie heen kon slapen. Wonderbaarlijk was ook dat tussen al die herrie nog koala’s bovenin de boom naast ons huisje wilden zitten. 

Als zelfs de koala’s het hier leuk vinden, dan worden we echt oud… 

De volgende dag zijn we gaan wandelen door Great Otway National Park. Er zouden diverse watervallen te zien zijn en aangezien het hier meer regent dan in het westen, verwachtten we hier iets meer water te kunnen zien. Dat klopte ook, maar de watervallen waren duidelijk nog lang niet op volle sterkte. Dus op zich was het leuk om even door regenwoud te lopen, met boomvarens en hoge bomen, vooral ook in contrast met de droge gebieden die we in het westen hebben gezien, maar heel bijzonder was het nou ook weer niet. 

Hierboven de Triplet waterfalls.

En hier de little Aire falls.

We hebben wel de bijzondere zwarte slak gezien, die alleen hier in de Great Otway leeft en carnivoor is. 

Ze hadden ook een mooi Sequoia bos, met hele hoge bomen.

Vanaf de camping konden we ook een paar wandelingen doen, naar onder andere deze Rainbow Falls. Tsja, als je goed kijkt, zie je een paar straaltjes water lopen. Maar het is niet voor niks dat ze hier overal borden hebben staan dat ze permanent aan waterbesparingen doen, want het is er nog steeds, zelfs hier in het "regenwoud" en ondanks een paar natte dagen, kurkdroog. 

Vanaf Cape Otway zijn we op 15 maart naar Geelong gereden. Daar zijn we een dagje naar You Yangs Regional Park gegaan, waar we eindelijk weer eens zonnig weer en 30 graden hadden. Foto's daarvan komen een volgende keer. 

Verder zijn we heel druk geweest (en nog steeds) met dingen uitzoeken. We wilden namelijk naar de Formule 1 in Melbourne op de verjaardag van Mark. Maar zo'n beetje alle mogelijke accommodatie in en rond Melbourne is al volgeboekt voor deze periode. Wat overblijft zijn de overpriced kamers voor minimaal 1000 dollar per nacht. Nou hebben we wel wat te vieren, maar dat soort bedragen vinden we een beetje overdreven. Dus na lang zoeken hebben we alsnog een duur appartement, iets verder van het circuit vandaan, weten te vinden. Maar goed, dan hebben we wel een eigen huis met tuin en alle comfort. En de kaartjes voor de race zijn ook geregeld en geprint in ons behulpzame motelletje. 

Na de race volgt het drukke paasweekend, dus ook daarvoor bleek al veel volgeboekt te zijn en de prijzen gaan elke dag omhoog. Dus we hebben nu even iets verder vooruit moeten denken en organiseren, omdat het anders echt te lastig is om iets te vinden. We hebben al accommodatie geregeld voor na Melbourne (waar we tot 21 maart blijven). Dan gaan we naar Yanakie, vlakbij Wilson Promontory National Park. Vervolgens gaan we terug naar het vliegveld van Melbourne, waar we onze fijne auto moeten inleveren en vliegen we op 26 maart naar Tasmanië voor 11 dagen. Daar dachten we een auto geregeld te hebben, maar we kregen vandaag bericht dat die toch niet beschikbaar is. Om iets te willen regelen, willen ze hier altijd dat je belt. Maar wij hebben geen lokale simkaart, dus dat wordt nogal prijzig met onze Nederlandse mobieltjes. Je zou denken, anno 2016, dat je ook alles wel via de mail zou moeten kunnen doen, maar blijkbaar is dat hier niet gebruikelijk. Nou kunnen we wel gewoon een simkaartje kopen hier, maar dan moet je hannessen met zo'n sim steeds verwisselen als je wil bellen en we vinden het gewoon irritant. Als je kunt mailen dat een auto niet beschikbaar is, dan kun je toch ook de andere opties die je in de aanbieding hebt mailen? 

Ze zijn niet de enigen die elke keer maar willen dat je belt. Ook bij camping reserveringen willen ze dat. En als je dan vraagt of het per mail kan, dan vragen ze of je dan even je credit card gegevens op de mail wil zetten.... Lijkt me een heel goed en veilig plan. Zullen we de pincode er meteen even bij doen? Als je wil dat mensen vooraf betalen, maak dan gewoon een beveiligd betaalsysteem op je site. Maar nee, dat is veel te modern, laten we even bellen. 

En het werd helemaal leuk, toen we een camping bij het vliegveld wilden boeken en we een "non-refundable, non-changeable" boeking hadden gedaan en na de betaling bleek dat er een verkeerde datum stond... Dat kun je dus alleen per telefoon ongedaan maken (en dan is het nog de vraag of ze zo vriendelijk gaan zijn om ons tegemoet te komen bij het veranderen van die datum). Natuurlijk gebeurt dat net buiten kantooruren en is de camping telefonisch niet meer bereikbaar. Dus dan moet je eerst bellen met de boekingservice, die moeten de volgende dag de camping bellen, verzoeken om te wijzigen, dan mailen ze ons en moeten wij nogmaals terugbellen om de eventueel misschien gewijzigde boeking te bevestigen... als niet ondertussen iemand anders al via de website ons huisje heeft geboekt. Hoe ingewikkeld kun je het maken? 

Inmiddels hebben we ook voor de eerste twee dagen op Tasmanië al onderdak op een camping geregeld, aangezien dat precies het paasweekend is en we 's avonds om 8 uur aankomen. Dan hoeven we de komende dagen als het goed is niet al teveel meer te regelen, behalve de losse eindjes die er nu nog liggen en kunnen we gewoon rustig genieten van Melbourne en omgeving. En dan gaan we zo langzaamaan de route voor Tasmanië uitwerken.