Jasri

Het vorige verslag sloot ik af met het voornemen om te gaan genieten op Bali. Maar onze start op Bali was op zijn zachtst gezegd chaotisch en onrustig. 

Het begon al toen ons vliegtuig Bali naderde. We zagen vanuit het vliegtuig een eiland opdoemen met een grote berg en dachten: 'zou dat Bali al zijn?'. Maar het vliegtuig maakte opeens een draai en vloog er vandaan. Even later zagen we hetzelfde eiland weer opdoemen. Oftewel, we vlogen rondjes. Het bleek druk te zijn op Denpasar airport, waardoor we nog niet mochten landen. Na een kwartier van die rondjes vliegen, mochten we dan toch landen. 

Maar ook aan de grond was te merken dat de drukte er was, want het leek alsof er wel 80 vliegtuigen tegelijk waren aangekomen. Het stond bomvol met mensen, die allemaal door de paspoortcontrole moesten. Ook al leken bijna alle loketten geopend te zijn, het schoot voor geen meter op. 

Na een uur waren we daar eindelijk doorheen. Maar de koffers waren inmiddels nog niet uitgeladen. Na weer een tijdje wachten doken twee van onze tassen op, maar de koffer van Tiaz en de kinderwagen bleven spoorloos. Mondjesmaat werden er wat koffers over de band geslingerd, maar er zaten ook andere vluchten tussendoor en er werden ook koffers op andere banden gevonden. Complete chaos. Uiteindelijk vonden we onze missende tassen op de grond achter een groot bord. Andere mensen van onze vlucht hadden minder geluk en moesten naar de missing luggage balie. 

Maar goed, daarmee ben je er nog niet. Na de koffers kwamen we weer in de volgende rij, want de koffers moeten ook nog gecheckt worden door de douane. Gelukkig hadden ze zelf ook door dat het geen doen was om van al die mensen de koffers te checken dus dat ging steekproefsgewijs en wij mochten relatief snel doorlopen. 

Inmiddels was het al bijna donker aan het worden, terwijl we om 3 uur ’s middags waren aangekomen. 

Een taxi naar het hotel vinden was niet zo moeilijk, maar eenmaal daar aangekomen, werden we niet bepaald hartelijk ontvangen, wist niemand iets van een reservering, het personeel sprak amper Engels en ze konden onze betaling ook niet vinden. Na het maken van foto’s van onze reserveringsbevestiging op de telefoon en de rekeningafschriften van de betaling, wilden ze dan wel even een kamer vrijmaken. Maar we hadden geluk, want het hotel zat vrijwel helemaal vol, vanwege een vliegerfestival op Bali. Nadat ze ons eerst doodleuk op de stoep lieten wachten, lieten ze ons zo’n drie kwartier later eindelijk de kamer in. Daar werd meteen de tweede slaapkamer afgesloten, want “one room, one bed”. Nee, wij hadden twee slaapkamers geboekt en betaald, dus twee bedden. Nou, vooruit, omdat we zo zeurden mochten we de tweede slaapkamer ook hebben. Vervolgens zat er een enorm nest muggen in de kamer, die ons meteen agressief aanvielen. 

Toen we dan maar snel iets wilden gaan eten, bleek dat er geen restaurant in de buurt zat en het hotelpersoneel kon ook geen taxi voor ons bellen om ons naar een restaurant verder weg te brengen. Tot zover de Balinese gastvrijheid. 

Als toppunt van treurigheid hebben we dus maar een noedelsoepje op de kamer gegeten (die op ons verzoek inmiddels in ieder geval met muggenverdelger was gespoten, wat gelukkig effectief was) en zijn we maar vroeg gaan slapen, in de wetenschap dat dit gezellige oord maar voor 1 nachtje zou zijn.

Nog een laatste blik op Australië vanuit ons vliegtuig. 

De volgende dag met frisse moed dus naar een volgend hotel, in Amed. Daar aangekomen wisten ze in ieder geval van onze reservering, maar ons huisje moest nog even snel schoongemaakt worden. Ook hier hadden we weer een pareltje weten uit te zoeken, vol aan een drukke straat, met constante herrie van toeterende en knetterende scooters en auto’s. 

Om daar optimaal van te kunnen genieten, hebben ze de muren van het huisje aan de bovenkant open gelaten, met alleen een gaasje ervoor, zodat als iemand buiten praat, het klinkt alsof ze binnen staan. Dan heb je in ieder geval het gevoel dat je middenin het Indonesische leven staat. Daar heb je vooral middenin de nacht profijt van, wanneer bij de eerste nacht om half vier het geprevel en gezang uit de speakers van de tempel door je huisje klinkt, een half uur lang. Of zoals bij de tweede nacht, als eerst tot ’s avonds laat een luidruchtige Indonesische familie zijn intrek heeft genomen in het hotel en zich vermaakt in het zwembad dat voor onze deur ligt. Dat vermaak gaat gepaard met gillen, schreeuwen, vals kraaiengezang op een ongestemde gitaar en hilarische lachsalvo’s. Om tegen het ochtendgloren weer vrolijk verder te gaan, in combinatie met het uitwerpen van overmatig gebruikte alcohol. 

Of, bij de derde nacht, om te voorkomen dat we de uitslag van de finale van het EK zouden missen, werden we om half vier ’s nachts via een live feed op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen door gillende en joelende voetbalsupporters. Uiteraard werd na afloop van dit festijn de overwinning gevierd met een optocht door de straat met toerende scooters en nog meer gejoel en geschreeuw. Dat het nog steeds maar een uur of 5 in de ochtend was, dat deert niemand. Want het is tenslotte feest en wie houdt er nou niet van voetbal?

Ik denk dat we toch echt de input van Christine & co gemist hebben hier, want onze ervaring aan het begin van de reis was toch beduidend anders dan waar we nu in terecht zijn gekomen. In plaats van de ontspannen Balinese resorts, voelde het nu weer alsof we terug waren in de binnenlanden van Java. We voelden ons niet welkom, bewust of onbewust onbegrepen en het contrast tussen de toeristische kermis met luxe resorts en het daadwerkelijke dagelijkse leven dat wij zagen, was groot. 

Een vissersstrandje in Amed.

Verder hebben we ons in Amed noodgedwongen overgegeven aan de dagbesteding van de lokale bevolking: hangen. Hangen aan het strand, op een stoeltje onder een parasolletje. Hangen in de zee, beetje snorkelen zo af en toe. Op zich was het snorkelen hier best aardig, alleen kunnen we er helaas niets van laten zien, want we zijn de oplaadkabel van onze onderwatercamera kwijt. Er kwamen zelfs nog dolfijnen langs onze baai zwemmen, best dichtbij de kust. Daar hebben we alleen een snelle foto met de telefoon van, voor het idee. Volgens een local komt het maar twee keer per jaar voor dat ze hier dolfijnen zien, dus als dat waar is, dan is dat wel weer bijzonder. 

We hebben nog een aantal flinke wandelingen gemaakt, maar dat is vooral heet (hoewel het minder heet is dan in januari) en er is niet zoveel hier, behalve resorts. Het lijkt eigenlijk de bedoeling te zijn dat je op je 5 sterren resort blijft, met je mooi aangelegde tuintje, terrasje, zwembadje, masseuses, geveegde strand, parasolletje en cocktails. De meeste mensen gaan vanuit hun resort op een duiktrip en dat was het dan. Want als je de straat uitloopt en om je heen kijkt, dan ziet de wereld er toch heel anders uit. Alleen hebben wij een resort zonder sterren en alle opsmuk. Maar we mogen niet klagen, het is relatief schoon, er zitten vrijwel geen kakkerlakken of muggen en de airco doet het ook, dus wat wil je nog meer? Luxe is een subjectief begrip en zo mooi als je het zelf maakt. 

Na een lange zoektocht naar een volgende accommodatie, waarbij we door de bomen het bos af en toe niet meer zagen, hebben we uiteindelijk gekozen voor een privé huis, met personeel en chauffeur, voor de laatste week. Dat was nog goedkoper dan het brakke hotel van de afgelopen dagen en we hoopten dat het ons wat meer vrijheid en rust zou geven. 

Wat zijn we blij als we uiteindelijk aankomen in onze villa. Het is niet zo luxe als de eerdere villa in Lovina en de tv komt uit de prehistorie. Maar voor ons drietjes is het helemaal goed en het buitengedeelte is erg comfortabel, dus een tv hebben we echt niet nodig. De jacuzzi in de tuin is ideaal en met de hangmat erbij, blijft er weinig te wensen over. 

Communiceren met de huishoudster is soms een beetje moeizaam vanwege de taalbarrière, maar ze is vriendelijk en bedoelt het allemaal goed. Onze chauffeur is een prettige rijder en staat continue voor ons klaar, zelfs als hij een ceremonie ervoor moet onderbreken en zelfs toen op hij op de eerste dag een plotselinge crematie had van zijn zwager, die dezelfde ochtend was overleden. 

Jasri zelf vinden wij een veel aangenamer dorpje dan Amed; het is niet toeristisch en er hangt een ontspannen, prettige sfeer. Je wordt niet constant benaderd of je wat wil kopen, een taxi wil of de standaard vraag “where you from”. Het is er een stuk schoner dan in Amed. Mensen zijn oprecht vriendelijk en groeten puur uit vriendelijkheid en dat verschil merk je. Tiaz krijgt als blond jongetje veel aandacht, ook van andere kinderen, maar op een ontspannen manier. Echt een verademing. 

Dus hier houden we het prima een weekje uit en vanuit onze bescheiden villa doen we elke dag een dagtripje en eindigen we aan het einde van de middag in onze jacuzzi. 

De natuur is ook bij dit huisje gewoon aanwezig, maar deze vriendelijke spin blijft tot nu toe wel netjes aan de buitenkant van onze deur zitten. 

Op 13 juli zijn we naar Candidasa gereden, waar we een kijkje bij het strand hebben genomen,

Op 14 juli zijn we eerst naar Ujung gegaan, een waterpaleis waar ooit de lokale koninklijke familie woonde. Een erg mooie tuin met veel fotogenieke plekjes. 

Na Ujung zijn er doorgereden naar Tirta Gangga, langs grote rijstvelden.

Dit waterpaleis vonden we minder indrukwekkend dan Ujung, ook omdat het er een stuk drukker was. 

Maar ze hadden wel wat mooie beelden.

Vooral deze beelden vonden wij fantastisch.

Deze moet haast wel de inspiratie zijn geweest voor Pirates of the Caribbean.