Pemuteran

Op 8 februari vonden we in de ochtend dit geschaarde vriendje in het zwembad. 

Omdat hij toch meer van zout water houdt en het zwembad geen krabvriendelijke uitgang had, heeft Stefan zijn goede daad van de dag verricht door meneer krab uit het bad te vissen. 

Daarna is hij weer netjes een paar meter verderop bij de zee neergezet, waar hij nog lange tijd moest bijkomen van zijn hachelijke avontuur. 

Nog een laatste blik op onze fijne villa vanaf het strand.

En het uitzicht de andere kant op. Daarna was het echt tijd om afscheid te nemen van onze Ketut en haar kookkunsten, het zwembad, de tuinman en alle luxe van de afgelopen dagen. 

Maar gelukkig wachtte ons een warm welkom in ons nieuwe onderkomen in Pemuteran, bij Taruna Homestay. Niet echt een homestay overigens, behalve dat het een familiebedrijf is. Wij worden hier ook gezien als 1 grote familie :-). 

Ook hier is het weer gelukt om een mooi uitzicht te vinden vanaf ons huisje. 

Dezelfde ochtend zijn we een kijkje gaan nemen bij het strand en de lokale opvang voor zeeschildpadden. 

Die opvang voldeed niet helemaal aan onze verwachting en leek ook niet op de opvang die wij in Guatemala hadden gezien. Het idee dat vissers de eieren opgraven om ze vervolgens te kunnen verkopen aan de opvang blijft toch een beetje een raar systeem voor ons als buitenstaanders, ook al wordt erbij verteld dat de eieren anders opgegeten worden. 

Maar goed, feit blijft dat er zeeschildpadden worden gered hier en uitgezet worden, dus dat is altijd goed. En ach, het is voor ons nu de enige manier hier om zeeschildpadden in levende lijve te zien. Maar qua setting, informatie en presentatie zijn er nog wel wat verbeterpuntjes. 

Na de lunch bij het strand begon het al snel weer flink te regenen. Zo hard, dat de straten veranderden in modderige, stromende rivieren. We waren zonder paraplu of regenjas vertrokken en ook niet allemaal met geschikte schoenen om door water te lopen. Maar eigenlijk was het qua temperatuur lekkerder lopen door de regen dan toen het nog droog was. Want op de heenweg werden we ook nat, maar dan van het zweet. In de regen was het een ideale temperatuur. 

Het schijnt hier normaal te zijn dat deze weg overstroomt. Bij de winkels lagen de zandzakken al voor de deur. 

Op 9 februari hebben we snorkelsets gehuurd en zijn we het water in gedoken voor een kijkje in het koraal. Wij zijn enigszins verwend met de snorkeltripjes die we bij andere reizen hebben gedaan. Met name die bij de Galapagos zijn ervaringen die niet snel te evenaren zijn. Dus in die zin was het voor ons niet indrukwekkend, maar evengoed leuk, al was het maar om de mogelijkheden van onze nieuwe onderwatercamera uit te testen :-). 

Een leuke blauwe zeester. 

Mooie maanvisjes. 

Op woensdag 10 februari zijn we op initiatief van Yvonne op mangrovetour gegaan. Dat klonk hartstikke leuk, we zijn tenslotte wel vaker in de mangrove geweest. Dan vaar je 's ochtends vroeg met een roeibootje heerlijk relaxed door de smalle riviertjes tussen de mangrovebomen en dan zie je leuke vogels, hagedissen, krabben, schildpadden en andere leuke bos- en zeedieren. 

Nu hebben mijn medereizigers me opgedragen om zo positief mogelijk te vertellen over de ervaring met deze trip. Dus daar gaan we. 

Hoewel ons 1 boot voor 7 personen met een dakje erboven was beloofd, bleek ter plaatse dat we meer één met de natuur zouden zijn als we alleen een kale paal boven ons hoofd zouden hebben. Dan ervaar je tenslotte meer de natuurlijke elementen, zoals ook de dieren in de mangrove doen. 

En welk natuurlijk element vind je het meest in de mangrove? Jawel, water. Niet alleen van onderen, maar ook van boven. En zoals gebruikelijk tijdens deze vakantie, waren we daarop bijzonder goed voorbereid en hadden we ons niet laten belemmeren door het gewicht van regenjassen of paraplu's. 

Ook de regenhoes voor de tas, waarin de niet-waterbestendige camera's (jawel, meervoud) zich bevonden, had Mark creatief ge-upcycled tot speelgoedkist in ons huisje, zodat ook onze rugzak de full-wet experience kon ondergaan. 

In plaats van 1 boot, kregen we er 2, maar slechts 1 van de boten kreeg een Engels sprekende gids mee, zodat de aanwezigen op de andere boot, ongehinderd door enige kennis of informatie, de natte omgeving letterlijk in zich op konden zuigen. 

Toen we onze lichte verbazing uitspraken over het ontbreken van enige overkapping boven de boot, kon de gids ons gelukkig geruststellen met de informatie dat de regen binnen enkele minuten richting Java zou waaien. Maar verrassend genoeg draaide de wind geen 180 graden, ook niet toen de boot nog even terugkeerde naar de haven om daar niet overdekt te wachten op het verder doorweken van onze kleren. De enige die inmiddels als een prinses vervoerd werd was Vianna, die bij de bootman achterin de ene boot kon zitten, die nog wel een klein dakje boven zijn hoofd had. Na een tijdje mochten ook Yvonne en Tiaz daar een comfort verhogende zitplaats nemen, direct naast de benzine dampende, hete, luide, motor. 

Hierboven de visuele ondersteuning van het vastlopen van de boot. 

En hier het uitzicht van twee uur lang ronddobberen op het meer. Gezelligheid troef. 

Een typisch traditioneel tripje is natuurlijk niet compleet zonder een kapotte boot. Dus aan het einde van de trip moest de ene boot de andere boot gaan takelen om terug te kunnen komen op het droge. 

Gelukkig hadden we de gay-pride boot achter ons varen, waar we alleen de muziek bij misten. 

Kortom, dit tripje is met stip de prachtigste ervaring van deze reis, waarbij iedereen grote dank heeft uitgesproken naar Yvonne voor het bedenken en organiseren ervan. We hebben er bijzonder veel van opgestoken, een rijke wereld aan flora en fauna kunnen aanschouwen en hopelijk kunnen we ook andere reizigers inspireren om eenzelfde avontuur een keer mee te gaan maken. Als je ergens nat moet worden, dan is dit toch wel de place to be. 

Maar, alle waarde naar zijn geld, je moet er dan ook wel 3 miljoen roepia, omgerekend 200 euro, voor neertellen met 7 personen. Nou hebben we daar met onze kleurrijke ervaring 500.000 roepia af kunnen kletsen, maar dan nog, is dat het geld meer dan waard geweest. Als je het ergens over de balk (of beter: in het water) wil smijten, doe het dan vooral hier.  

Onze gids had 1 kleine toegift op de terugreis. Bij zijn huis zaten een paar grote spinnen. Of we die even wilden fotograferen misschien? Nou vooruit...

Zo'n prachtig dier, die zich tegoed doet aan een smakelijke vlinder, dat is toch de perfecte afsluiter van zo'n tripje?

Maar hij was niet alleen...

Het bleek een volledige kolonie van deze spinnensoort te zijn. Arachnophobia deel 2 zou hier zo opgenomen kunnen worden. Het zal je huis maar zijn. Fantastisch toch, zo'n stukje natuur in je voortuin?

En de kolonie breidt zich goed uit, met een heel nest van een nieuwe generatie. 

Bij ons huisje zit gelukkig een veel vriendelijker diertje, de verlegen gekko. 

Donderdag 11 februari zijn de mannen naar Menjangan oftewel Deer Island gegaan om te duiken (Stefan en Dennis) en te snorkelen (Mark). 

Behalve dat de terugreis op de boot nogal stormachtig en heftig was, hebben de mannen zich goed vermaakt en mooie dingen gezien. 

Voor vrijdag 12 februari stond eigenlijk een trekking door het nationale park gepland, maar na onze ervaring met de mangrove tour wisten we al dat niets deze trip zou kunnen overtreffen. Het vermoeden rees dat deze trekking wellicht niet helemaal zou gaan voldoen aan onze verwachtingen en de prijs-kwaliteit verhouding mogelijk niet zo in balans zou zijn. Dat vermoeden werd bevestigd door reizigers die wel de trekking hadden gedaan. 

Dus we hebben het plan gewijzigd en aangepast naar een wandeling bij zonsopkomst naar een tempel bovenop een heuvel. Althans, Dennis en Mark zullen dat gaan doen, terwijl de dames en de kinderen zich hopelijk nog even omdraaien. Behalve wat inspanning om een paar honderd traptreden op te lopen, komt de zon gelukkig voor niks op ;-).