Alpine highway

Vanaf Lakes Entrance vertrokken we op 10 april naar Jindabyne. We stelden de navigatie in op de snelste route en gaan. Tot opeens na een uurtje rijden de geasfalteerde weg ophield en overging in een zand- en grindweg. De navigatie waarschuwde ons niet, ondanks dat we ingesteld hadden dat hij onverharde wegen moest vermijden en we konden het ook op google maps niet terugvinden. We moesten toen nog een kilometer of 116 en dachten nog: het zal toch niet 116 kilometer onverhard zijn? Maar na een paar kilometer werd het weer asfalt en haalden we opgelucht adem. Heel even dan. Want daarna ging het weer vrolijk verder op zand en werd de weg steeds smaller, steeds bergachtiger, met steeds grotere gaten en geulen en ravijnen. Soms was het net breed genoeg voor 1 auto en als je te hard door de bocht zou gaan, rij je, zonder een hekje of vangrail, zo het ravijn in. Best spannend hier en daar, zeg maar. Maar ja, als je eenmaal al zover bent, is omkeren ook niet echt een optie, want dan moet je het hele stuk weer terugrijden. Bovendien was de weg al gauw niet meer breed genoeg om te keren. Er was geen andere afslag of route. Het was gewoon gaan en zien waar je uitkomt. Er was geen telefoonbereik voor het grootste gedeelte, maar ach, wij hadden onze autopech al in Melbourne gehad, dus hoe groot is de kans dat er meteen nog een keer wat gebeurt, toch? 

Uiteindelijk bleek het 85 kilometer over deze bijzondere bergweg te zijn, waarbij we blij waren dat we een allwheel drive auto hebben, die wat hoog op de wielen staat. We hadden veel geluk met het weer en kunnen ons voorstellen dat het in de regen, na een flinke regenbui of in winterse buien en stuk minder prettig rijden is. Maar, eerlijk is eerlijk, het was wel een toffe route, off the beaten track, zonder andere toeristen, met hele mooie uitzichten en omgeving en het was zeker leuk en uitdagend om er doorheen te hobbelen en te stuiteren. En Tiaz heeft het grootste gedeelte als een roosje geslapen, dus die vond het ook een prima weg. 

Het begon nog allemaal vrij onschuldig en breed.

Hier werd het al iets ruiger en met grote geulen in en naast de weg.

Hier ging het ravijn naast de weg gewoon verticaal naar beneden. 

En hier zagen we het bewijs dat niet iedereen evenveel geluk heeft als wij. Deze foto is vanuit de auto genomen, want breder dan dat was de weg niet en deze auto is daar in januari volledig vanaf gestuiterd. Houdt je weer even scherp, zo'n beeld. 

Maar als je dan uitzicht hebt, dan ziet het er ongeveer zo uit. Soms met wat meer verbrande bomen in beeld, want flinke bosbranden hebben ze hier wel gehad. 

Na het enerverende ritje kwamen we hier in Jindabyne bij dit meer uit, waar we voor 1 nacht in een soort skihutje sliepen. In de winter is dit hier allemaal skigebied en zit alles vol, nu is het nog heerlijk rustig en gelukkig nog geen sneeuw te zien.

Op 11 april zijn we verder gereden over de verharde Alpine Highway dit keer, via Khancoban naar Wodonga. Onderweg hadden we weer mooi uitzicht over de bergen en zoals hierboven, over de Dead Horse Gap.

Soms kom je ineens een heuvelachtig veld tegen dat vol zit met wilde kangoeroes.

Dit stuk van de Alpine Highway is het meest toeristisch en bij elk uitzichtpunt zie je wel andere mensen (meestal dezelfde mensen die dezelfde route rijden als wij). Maar als wij moeten kiezen, vonden wij de onverwachte en onverharde route van de vorige dag veel leuker en mooier, vooral ook qua omgeving. 

Uiteindelijk belandden we bij Lake Hume in Wodonga, een stuwmeer, die half leeg staat en waar de dode bomen boven water een mooi beeld zijn.

In Wondonga zijn we 2 nachten gebleven, omdat we niet elke dag zulke lange stukken willen rijden. Dus zijn we op 12 april wat in de omgeving gaan wandelen, zoals hier bij Mount Pilot. Het was alleen nogal mistig, omdat er diverse geplande bosbranden zijn, waarmee ze grote bosbranden hopen te kunnen voorkomen. 

Daarna zijn we nog naar de Woodshed Falls gegaan, maar daar zat niet heel veel water in. Het was evengoed een leuk plekje om even te lunchen. 

Op 13 april zijn we vanaf Wondonga naar Gundagai gereden, als laatste tussenstop op weg naar Sydney. Daar was niet bijzonder veel te beleven, het was een redelijk uitgestorven dorpje. Maar ze hebben er wel wat leuke oude gebouwtjes, een paar historische oude bruggen en interessante historie van overstromingen. Leuk om even doorheen te wandelen, als het toch lekker weer is. En weer door. :-)

Donderdag 14 april hebben we onze reis naar Sydney vervolgd en inmiddels zitten we hier in een ruim huis, van een alleenstaande moeder die op vakantie is, met uitzicht op de skyline van Sydney. Het huis is van alle comfort en gemakken voorzien, met een enorme flatscreen tv, goed werkend internet, foxtel, netflix, playstation, een achtertuin, veranda aan de voor- en achterkant, twee badkamers en diverse andere kamers. Maar het is wel een beetje gek om in iemands huis te verblijven en in diegene haar bed te slapen, in plaats van in een vakantiehuis of hotel of kampeerhutje.  Maar goed, dan zien we wel echt hoe de locals hier leven :-). 

We blijven hier 4 nachten en gaan vanaf hier de omgeving en natuurlijk Sydney zelf verkennen. Daarna trekken we door naar de Blue Mountains, waar we drie nachten blijven. Het lijkt wel alsof we meereizen met de diverse vakantieperiodes in Australië. Want nu is het hier weer schoolvakantie tot 25 april, wat opnieuw betekent dat alles volgeboekt is en prijzen omhoog gaan. Dat maakt het was lastig om rustig rond te kijken naar accommodatie en betekent dat we meer vooraf moeten plannen en regelen. Het maakt ook dat we de route wat aangepast hebben toen bleek dat op een andere plek alles volgeboekt was. En soms kunnen we daardoor ook niet al te kritisch zijn over de slaapplekken die we weten te vinden. Maar goed, voor de komende dagen zitten we in ieder geval goed en genieten we even van het feit dat we een eigen wasmachine hebben en een vaatwasser, een eigen internetverbinding en alle andere luxe...