Mount Field

Na onze laatste update was onze internetbundel op, dus die moesten we opwaarderen. Erg leuk hoe dat werkt, want de provider biedt daar allerlei methoden voor. Maar allemaal hebben ze een internetverbinding nodig om te kunnen werken, wat dus niet werkt als je internetbundel op is. 

Daarnaast wordt een creditcard die niet in Australië is uitgegeven, niet geaccepteerd. Maar je kunt alleen met credit card betalen... Andere optie is met paypal (dat is met diezelfde credit card die ze niet kunnen accepteren, maar oké). Nu was er een technische storing tussen de provider en paypal, dus ook dat werkte niet. Toen die storing verholpen was bleek dat we sowieso niet met paypal konden betalen zonder internetverbinding. En onze credits waren op, dus dat werd een vicieuze cirkel. 

Vervolgens was er een optie om telefonisch op te waarderen, maar de internet simkaart heeft alleen een data mogelijkheid, dus daar kun je niet mee bellen. We hebben nog een sim, waar we mee kunnen bellen, maar die telefonische optie werkt alleen voor de sim waar je mee belt. Dus met een paar creatieve simverwisselingen hebben we het uiteindelijk op kunnen lossen. Onze Australische bel-simkaart, daar konden we ook mobiel mee internetten. Dus daarmee konden we uiteindelijk de datasimkaart weer opwaarderen. Gelukkig heeft de provider zelf ook door dat ze af en toe niet zo handig bezig zijn, dus ter compensatie mogen we nu aankomende zondag een hele dag gratis internet gebruiken. Joehoe!

Op dinsdag 29 maart hebben we Launceston weer achter ons gelaten en zijn we naar Mount Field gereden. Overigens ook nog wel leuk om te vertellen dat sinds we zelf auto rijden hier, Tiaz geen last meer heeft van reisziekte. Met de smooth driving skills van mama is dat geen probleem meer. Mark haalt altijd graag een voorval uit Nieuw Zeeland aan, waarbij Yvonne zo soepeltjes door de bochten slingerde met de camper, dat de kopjes uit de keukenkastjes stuiterden (tsja, de passie voor formule 1 en rally rijden komt ergens tot uiting), maar Tiaz is toch het levende bewijs dat reisziekte echt voorkomen kan worden door een ontspannen, voorspelbare rijstijl. 

We hebben hier in Tasmanië uiteraard weer een nieuwe auto gekregen, dit keer een Mitsubishi Outlander, met fourwheel drive, dus dat gaan we zeker ook nog een keertje ergens offroad uittesten :-). 

Bij Mount Field hadden we een appartementje gereserveerd in Maydena. Het was een huisje op een soort kleine kinderboerderij, met geiten, alpaca's, kippen, eenden, konijnen en schapen. Het lag aan de rand van Mount Field National Park en er omheen was een mooi natuurlandschap van moeras en kleine meertjes. Erg mooie locatie, alleen overal dierenpoep onder je schoenen. :-)

Het hoogtepunt van dit onderkomen was toch wel de aanwezigheid en activiteit van meerdere vogelbekdieren. Ze zaten gewoon in de meertjes in onze achtertuin en waren ook overdag actief, wat best bijzonder is. Ze waren nog steeds wel wat schichtig, maar als je rustig en stil was, dan kon je tot op een meter dichtbij komen.

We hebben een kort filmpje gemaakt van de bezigheid van zo'n vogelbekdier. 

Woensdag 30 maart zijn we gaan wandelen in Mount Field national park. Behalve een paar snel hoppende kangoeroes hebben we daar weinig dieren gezien.

Maar we gingen hier dan ook vooral heen voor de watervallen, zoals deze Russel Falls. 

De Russel Falls van boven. 

De Horseshoe falls.

Veel verder dan dat konden we niet lopen, want ze waren net begonnen met de "fuel reduction burns", wat inhoudt dat ze delen van het bos gecontroleerd afbranden, in de hoop de grote bosbranden tegen te kunnen houden. Daarvoor was een groot deel van het park afgezet en er werd gewaarschuwd voor ernstige rookontwikkeling. Het was een indrukwekkend gezicht en we waren net voor de echt grote branden bij de watervallen, want later en de volgende dag hing er over het hele park een zwaar rookgordijn. 

Na een korte pauze zijn we een stukje verder gereden naar Marriot Falls. Dat hoort nog wel bij Mount Field national park, maar ligt er buiten. Het pad was een stuk slechter onderhouden en het was een wandeling van een dik uur door hoog gras, smalle bospaadjes langs ravijnen, onder en over omgevallen bomen klimmen, maar de waterval was wel erg mooi. 

We waren al extra alert bij het lopen door dat hoge gras en onze vermoedens werden bevestigd toen we op de terugweg op een open stuk veld deze kleine slang tegenkwamen. We gokken dat het een baby brown snake is. Altijd leuk om te zien.

We hebben nog wat korte wandelingen in de schemering gedaan op zoek naar wombats en Tasmaanse duivels, maar helaas, alleen de kangoeroes zijn altijd aanwezig, net als de possums. 

Voorlopig moeten we ons dus tevreden stellen met de platypus en slangen. 

Op 31 maart zijn we weer verder gegaan naar Port Arthur, waar we een appartement hebben met uitzicht op een kleine baai. Vanaf hier gaan we naar Tasman National Park en daarna verder naar de oostkust van Tasmanië.