Nusa dua

Hoera, we zijn in Bali! 

Na een soepele vlucht met het vliegtuig hieronder zijn we na een korte stop in Singapore geland in Denpasar. Het was een lange en vermoeiende reis, maar geen turbulentie of gekke dingen. Ja, wel gek in de zin dat er twee keer mensen onwel werden vlak voor onze neus, maar we hoefden er gelukkig geen noodlanding voor te maken, dus dat scheelt. 

Tiaz heeft zich ook heel goed gedragen, alleen duurde het voor hem erg lang voordat de lichten uit gingen, terwijl hij eigenlijk allang had moeten slapen. Maar uiteindelijk heeft hij nog aardig wat geslapen in het vliegtuig en zich verder vermaakt met korte filmpjes van Bob de Bouwer en brandweerman Sam. Het leukste vond hij drie kaartjes van een memoryspel van KLM, waarmee hij postbode kon spelen met het uitklaptafeltje. Het leven kan zo heerlijk simpel zijn. 

Hij had alleen bij de tweede landing erg last van zijn oren (wij ook) en omdat we een bijzonder strakke timing hadden bij het inpakken van de koffer waren we helaas een aantal essentiële dingen vergeten, waaronder de oordopjes voor Tiaz. We hadden die ook op Schiphol niet meer kunnen vinden en natuurlijk is hij eigenwijs genoeg om ook geen lolly of drinken te willen op dat moment. Na 16 uur reizen was hij ook wel echt op, dus die combinatie maakte dat hij het laatste half uurtje nog even flink van zich liet horen in het vliegtuig. Maar gelukkig zaten we in een kinderhoek van het vliegtuig, dus onze medereizigers leefden met ons mee. 

We waren heel blij dat we na de lange reis alle taxichauffeurs konden negeren en er twee mensen met een naambordje op ons stonden te wachten. En al snel brachten zij ons naar deze relaxte slaapplek voor de komende paar dagen. We waren alleen zo kapot en wilden zo snel mogelijk het bed van Tiaz neerzetten om hem in bed te kunnen leggen, dat we niet eens meer gedag hebben kunnen zeggen. Gelukkig komen ze vandaag terug om Christine en de rest te brengen, dan kunnen we ze alsnog even bedanken :-). 

Het huisje van ons ligt aan een mooie binnentuin, met een zwembad en een eindje van de grote weg af, waardoor je hier helemaal geen verkeer hoort. We hebben dus een nachtje heerlijk de jetlag kunnen wegslapen en uiteindelijk Tiaz ook maar om half tien wakker gemaakt, want ontbijten moest voor 10 uur. Daarna waren we allemaal weer een beetje bijgekomen en echt geland. 

En nee, op de foto hierboven is geen mist boven het zwembad, maar de lens van de camera moest even wennen aan de temperatuur buiten :-). 

Dus zijn we maar begonnen met de buurt een beetje verkennen en dan kom je op straat overal de bakjes met bloemen om de goden te eren tegen. Zo'n typisch Balinees plaatje moest natuurlijk even worden vastgelegd. 

Onze verdere wandeltocht leidde ons naar een wat fouter gedeelte van Bali, met grootse toeristische beachresorts, de club Med all inclusive met kids entertainment en massage behandeling, gezellige loungebankjes aan het strand, aanbieders van glass boat tours... Maar ja, Tiaz was inmiddels nogal rood aangelopen in zijn wandelwagen, dus het leek ons slim om hem even onder te dompelen in de zee. Hij kon er geen genoeg van krijgen en rende vol overtuiging de zee in ("ikke ook zwemmen"), maar we waren natuurlijk weer compleet onvoorbereid gaan wandelen, dus ook geen zwemluier, zwembroek of handdoek bij ons. We hebben hem dus het principe van pootje baden uitgelegd en zijn daarna ergens een lunch gaan zoeken. 

Nou waren die resorts eigenlijk al een signaal dat dat misschien niet de beste plek is om wat te gaan eten. Tweede signaal was dat toen we er zaten, een vogel op Marks hoofd poepte. Derde signaal waren waarschijnlijk de prijzen in het menu, maar die waren wat cryptisch geformuleerd, waardoor Mark ze wat gunstiger had berekend dan ze in werkelijkheid waren en we dat dus genegeerd hadden. En zo hebben we op de eerste dag voor schandalige prijzen een bescheiden maaltje gegeten. Laten we zeggen om het begin van de reis te vieren, maar daarna wordt het toch wel de sport om die plekken te vermijden. 

Een ander essentieel ding dat we zijn vergeten, naast de oordopjes voor Tiaz, is de regenhoes voor de buggy. En het regent hier nogal eens, hebben we al gemerkt, en als het regent, dan is het ook alsof er een halve orkaan over komt waaien. Dat zijn wel serieuze buitjes. Dus voor de buggy moeten we nog iets gaan verzinnen.

Maar zolang je in je huisje bent en nergens naartoe hoeft, dan is het wel leuk om naar te kijken. En ja, vooral in je huisje, want ook op de veranda van het huisje blijft het niet droog. Maar ach, met 30+ graden is alles ook zo weer opgedroogd. 

Inmiddels zijn Christine en familie ook veilig geland en onderweg hier naartoe, en dan kan het Bali-feestje echt beginnen :-).