Grand prix Albert park

25-Mar-2016

Het heeft even geduurd, maar eindelijk kunnen we weer een update geven. We hebben hier de laatste tijd geen slaapplekken meer met internet gevonden, en de komende week gaat dat ook niet lukken. Als we internet hadden, dan was het of te traag, of het viel steeds uit, of het was alleen beschikbaar bij de campingkeuken of het washok. Dus nu hebben we maar besloten om de foto’s te uploaden met ons eigen mobiele 3G netwerk. Dat is niet gratis, maar wel snel en efficiënt.

Op 17 maart, dat lijkt alweer heel lang geleden, zijn we van Geelong naar Melbourne gereden. Daar hadden we een superfijn appartement gehuurd, in de buitenwijk Hampton. Geen klein kampeerhutje op een camping of seedy motelroom deze keer, maar gewoon een degelijk huis in een woonwijk. Erg fijn voor de afwisseling.

We zaten ver genoeg van het centrum om niet in de drukte te zitten en dichtbij genoeg om er snel naartoe te reizen met de trein, wat erg praktisch was in verband met de Formule 1.

Op 18 maart zijn we naar Mount Macedon en de Hanging Rock gegaan, een bekende plaats waar een boek en later een film van is gemaakt (Picnic at Hanging Rock). Het was die dag heel slecht weer en in de bergen maar 11 barre graadjes. Maar nadat we rustig een kopje koffie hadden gedronken, klaarde het langzaam op en werd het nog best mooi.

Het was prima wandelweer en zo kwamen onze meegebrachte vesten, jassen en lange broeken na twee maanden toch nog van pas.

We konden kiezen uit een aantal wandelingen en kozen de klim naar de top, waar je leuk uitzicht had over de omgeving.

Het was geen al te zware wandeling en gewoon een mooi gebied om doorheen te banjeren.

Dit is ‘em dan, de hanging rock. Grappig hoe je na het lezen van een boek een heel andere voorstelling ervan kunt hebben. Maar het was evengoed leuk.

Er waren in het park nog meer leuke rotsformaties en we hebben er een paar uur lekker gerelaxed.

De volgende dag zijn we Melbourne in gegaan en hebben de memorial shrine, een monument over de tweede wereldoorlog, bezocht. Dit was het uitzicht vanaf dat monument.

In de wc daar hing weer een leuk informatief bord voor mensen die geen wc’s kennen. We hebben er deze reis al meer van op de foto gezet, maar nog niet gedeeld op de site en deze was ook wel weer grappig.

Verder hebben we door de straten van Melbourne gelopen en toen was het alweer tijd voor de laatste vrije training van de Formule 1, dus stonden we daar buiten het hek om precies een inkijkje naar binnen te hebben, naast de andere fanaten en nieuwsgierigen.

De 20e was het dan zover: de raceday als verjaardagscadeau voor Mark. Het was een mooie zonnige dag en de sfeer op het circuit was relaxed en gezellig. De meeste Australiërs hadden al uren van tevoren hun plekje gebarricadeerd met klapstoeltjes, wat het wel wat lastig maakte om nog een goeie plek te vinden. Met Tiaz erbij was het voor ons geen doen om uren van tevoren al klaar te gaan zitten in de bakkende zon. Dus wij hebben lekker in de schaduw afgewacht en rondgekeken en bekeken wat een goeie plek voor ons zou kunnen zijn. Er waren weliswaar veel plekken bereikbaar met ons general admission kaartje, maar alle plekken hadden uitzicht op een metershoog hek, waardoor het maken van foto’s weer erg lastig wordt.

Uiteindelijk vonden we een plek in een hoekje, vlak naast de grindbak in bocht 9, waar net even geen hek was. Omdat het een hoekje tussen de hekken was, konden we een ruim stuk voor onszelf houden, zonder dringende mensen om ons heen, zodat Tiaz lekker rustig rond kon lopen en kon spelen met zijn auto’s. We hadden ook nog uitzicht op een groot scherm en konden de commentaren goed horen, dus al met al een ideaal plekje. We konden wel maar een klein stukje van de baan zien (vooral in vergelijking met wat we in Maleisië en Barcelona konden zien), maar voor nu was het heel oké.

Het geluid van de Formule 1 wagens is tegenwoordig een stuk minder hard dan voorheen, zodat oordopjes niet meer nodig waren. Enerzijds is dat wel een beetje jammer, want de lol van de Formule 1 was toch wel een beetje die snijdende herrie waar je kippenvel van kreeg. Maar met Tiaz erbij scheelde dat wel een heel gevecht om die oordopjes. In het begin was hij nog vrolijk toen hij de gehoorbeschermers van ons op moest, maar toen het eenmaal echt nodig was, werd het gillen, stampen en schreeuwen. Op dat moment kwam er een vliegshow met een grote jet heel laag en heel hard overvliegen, waarbij een paar oordoppen ook voor volwassenen geen overbodige luxe was. De jet ging net niet door de geluidsbarrière, maar ze mikten er op om daar precies onder te blijven. Dat betekent dus echt een ongelooflijke bak herrie. Dus gelukkig waren alleen toen de gehoorbeschermers even dringend noodzakelijk en konden we daarna meneertje Eigenwijs gewoon zonder oordoppen laten spelen.

Beetje jammer wel dat onze held Kimi wederom uitviel nu wij er live bij waren en dat ook Max Verstappen uiteindelijk ergens in de achterhoede verdween. Maar we hebben ons zeker erg goed vermaakt en aangezien we toch in de buurt waren, blij dat we het mee hebben kunnen maken.

Overigens zijn alle credits voor deze foto's voor Mark.