Pink Lake

Woensdag 22 juni hebben we Margaret River verlaten en zijn we op weg gegaan richting Pemberton, waar we naar Gloucester national park wilden. Het was een beetje druilerig weer, dus niet ideaal om flink te gaan wandelen. We hebben een kort bezoekje gebracht aan de Gloucester Tree, wat een uitkijkpunt is geweest voor de brandweer, om over de boomtoppen te kunnen kijken. 

Nu kun je, als je dat durft, zelf de boom beklimmen, maar er zijn geen veiligheidsnetten of zekeringen. Je klimt gewoon over zeer dunne metalen staafjes 60 meter de lucht in… nou ja, wij niet dus…

Na nog een paar korte wandelingen in het park, hebben we de rest van de regenachtige middag doorgebracht in een Spartaans huisje op een vrijwel verlaten camping in Quinninup. Alhoewel, verlaten… er zaten wel een stuk of 40 kangoeroes. Maar ja, die worden elke dag gevoerd, dus die blijven wel komen. 

Na een slopende nacht, met possums knagend en lopend in ons dak, een rugbrekend bed en vooral koude voeten, konden we de volgende ochtend weer verder naar een meer comfortabel huisje in Albany. 

Daar gingen we de volgende dag wat geochaches zoeken, en vonden daarbij deze gezellige achtvoeter als schatbewaker. Voor het geval de foto er niet duidelijk over is, hij was zo groot als een flinke hand. 

In Albany hebben we allereerst een stukje historie bewonderd, in het oude whaling station, waar tot 1978 op walvissen gejaagd werd om ze te verwerken tot walvissengehakt (onder andere). 

Een oud harpoenschip is van binnen te bekijken en er is een fotomuseum, er zijn walvisskeletten en allerlei oude productieruimtes en slachtplaatsen. De walvisjacht vanuit dit whaling station is 26 jaar actief geweest en er zijn ongeveer 14.000 potvissen en 2000 bultrugwalvissen gevangen. De potvissen zijn daarmee volledig verjaagd van deze plek, maar de bultruggen zijn inmiddels weer terug in de regio. 

Sinds 1978 is de walvisjacht verboden, maar hier in Albany kijkt men met trots naar deze historie en wordt vooral het harde, zware, vieze en gevaarlijke werk van de schipper en zijn mannen (en een enkele vrouw) geprezen. Het is wel fascinerend om te zien en je kunt je bijna niet voorstellen wat een stank, zooi, glibber en bloederige zooi het moet zijn geweest daar. De reden dat een naastgelegen strand Misery Beach heet, is dat na de vangst dat hele strand rood kleurde van het walvissenbloed. Dat geeft wel een goed beeld van de situatie van toen. 

Het uitzicht vanaf het walvisstation.

Op 25 juni zijn we naar Torndirrup national park gereden, waar verschillende stranden en uitzichtpunten langs de kust zijn. Daar zijn ook blowholes, waar bij de juiste omstandigheden de zee door een gat in de rotsen spuit. Maar helaas waren de omstandigheden niet optimaal en hoorden we alleen af en toe wat rochelen onderin de rotsen. Maar tijdens de wandeling naar de blowhole, konden we wel uitkijken over zee en vanaf de kust waren de springende en spuitende walvissen alweer zichtbaar. Dat maakte de wandeling alweer helemaal leuk. Het was wat ver weg, dus voor de foto’s was het de moeite niet waard, maar voor het idee toch een kiekje van een afstand. 

Maandag 27 juni zijn we verder gereden naar Bremer Bay. 

Daar zijn we dezelfde middag naar wat stranden in de omgeving gegaan, in de hoop weer wat walvissen te kunnen zien, maar helaas. Evengoed zijn het stuk voor stuk mooie, witte stranden, zeker met een ondergaande zon.

Het plan was om vanuit Bremer Bay een dagtrip naar Fitzgerald national park te doen. We hadden een overzicht gekregen van een aantal wegafsluitingen, maar het hoogtepunt van het park zou bereikbaar moeten zijn met een normale auto met tweewielaandrijving. 

Alleen, toen we de volgende ochtend vroeg op weg gingen naar het park, zagen we eerst dit verontrustende bord. 

Na nogmaals de website van het nationale park gecheckt te hebben, waarop toch echt een actuele melding stond dat het open was, zijn we toch verder gereden. Wellicht was iemand vergeten de bordjes op “open” te zetten? 

Maar een kilometer of 20 verderop stonden we voor een daadwerkelijke wegafsluiting. Tsja, we hadden het sterke vermoeden dat gewoon iemand vergeten was die borden weg te halen, maar we durfden toch niet zomaar om die borden heen te rijden. 

Dus, we zijn teruggegaan naar de camping om nog eens na te vragen hoe het nou zat met die wegen. Dat bleek redelijk ingewikkeld. De mevrouw van onze camping heeft haar uiterste best voor ons gedaan, maar de meeste rangers van het park waren onbereikbaar en degenen die wel bereikbaar waren wisten nergens van en dachten dat het open zou moeten zijn. Na een tijdje wachten (met een kopje koffie en proeverij van gebakjes van het huis) was er dan toch een ranger die kon bevestigen dat de wegen open zouden moeten zijn en iemand was vergeten de borden om te zetten en weg te halen. 

We zijn dus een tweede poging gaan doen en reden om de wegafzetting heen over een grindweg. Maar een paar kilometer verderop, lag er weer een ander obstakel op de weg.

Zou de wegafzetting dan toch niet voor niks zijn geweest? Ze waren zo overtuigend tegen ons geweest, dat het prima zou moeten kunnen. Maar ja, we konden op sommige plekken de bodem niet eens zien van dit watertje, het lag vol met grote en kleinere stenen en we hebben geen 4wd meer… Na een grondige inschatting van de risico’s hebben we toch besloten om hier maar niet doorheen te gaan rijden. We zaten in de middle of nowhere, zonder telefoonsignaal, op een afgesloten weg zonder ander verkeer, met een huurauto die niet verzekerd is op onverharde wegen… Er was nog meer regen onderweg, dus als we de overkant al zouden halen, aan het eind van de dag kon de rivier nog heftiger worden en we wisten ook niet welke volgende hindernissen we nog tegen zouden komen. Al met al was het de risico’s niet waard en zijn we dus nog maar een dagje naar de stranden van Bremer Bay geweest. 

Op woensdag 29 juni hebben we een lange autoreis gemaakt, om Fitzgerald national park heen, naar Hopetoun. Vanaf daar konden we alsnog een klein stukje over verharde weg het park in. Zo konden we in ieder geval nog even zien hoe mooi en ruig het daar is. We hoopten ook hier weer walvissen te zien, maar op een paar spuiten na, was er weinig actie in de baaien. 

Maar wel genoeg andere mooie plaatjes daar. 

Op 30 juni was het oorspronkelijke plan om een scenic coastal drive te gaan doen. De reden om naar Esperance te gaan, was dat Yvonne een aantal jaar geleden een plaatje had gezien van een pink lake, die hier zou moeten zijn. Langs die coastal drive zou de pink lake moeten zijn, alleen lazen we nu dat die pink lake al jaren niet meer pink is. Het plaatje van de pink lake die Yvonne bedoelde, bleek ongeveer 120 kilometer van Esperance, op een eiland voor de kust te liggen, in de Recherche Archipelago. Met een boot daar naartoe kan alleen in het zomerseizoen en dat schijnt regelmatig een ruig tochtje te zijn van meerdere uren. Maar het mooiste scheen het meer te zien te zijn vanuit de lucht, met een scenic flight. Dat klonk als een goed idee, alleen konden we er nergens op internet iets over vinden. De twee aanbieders die we in eerste instantie vonden, bleken al jaren geen scenic flights meer aan te bieden. Ook de derde die we belden, zei dat hij ons niet kon helpen, want zijn vliegtuig was tot eind juli in Busselton geboekt. Tenzij we vandaag nog zouden gaan, want het vliegtuig was alleen vandaag nog hier in Esperance. Dat klonk als een onweerstaanbaar nu of nooit aanbod! Daar houden we van!

Nog geen twee uur later reden we het Myrup Fly-in Estate Airport op en dat zag er zo uit. Geen idee waar we ons moesten melden, geen levende ziel te zien. 

Maar na nog een telefoontje werd ons verzekerd dat er om vijf over twaalf een vliegtuigje zou landen bij de airstrip en jawel, daar kwam onze privéjet aan.  

Vervolgens mochten we een uur en een kwartier genieten van het uitzicht over Esperance, de baaien, de natuurparken en de eilanden. Onwijs mooi! Het ene witte strand na het andere, mooie turquoise brandingen en de grote stukken verbrand bos, die vorig jaar kerst in de enorme bosbranden in deze regio zijn platgebrand. En ondanks dat er hier een daar wat regenbuien hingen hadden we geluk met het weer en kon de piloot om alle buien heen vliegen. 

Eilandjes voor de kust.

Ook nog walvissen vanuit de lucht gespot. 

Dit is Middle Island, de plek waar dè bubbelgum roze pink lake ligt, die officieel Lake Hillier heet. 

Nog wat plaatjes vanuit de lucht.

Het andere meer, dat vlakbij Esperance op het vaste land ligt, bleek toch ook nog best roze te zijn. Alleen is dat niet meer de Pink Lake, maar een naastgelegen meer, die Lake Warden heet.