Litchfield

Op 10 juni zijn we vanuit Cooinda naar Katherine gereden. Onderweg hebben we nog een goede daad verricht, toen een bus met toeristen gestrand bleek te zijn met een lekke band. Je bent daar in de middle of nowhere, geen telefoonbereik en het is 34 graden in de bakkende zon, met zeer weinig schaduw. Maar gelukkig wel genoeg passanten, die kunnen helpen. In dit geval zat er een moer vast en de chauffeur wilde graag dat wij zijn hulptroepen zouden bellen, zodat die gereedschap konden brengen. Het duurde uiteindelijk nog ruim een uur voordat we ergens waren, waar we bereik hadden, maar het is gelukt en we hebben de reddingsactie in gang gezet. 

In Katherine aangekomen, zaten we wederom op een bomvolle camping, waar we 1 van de laatste plekjes hadden. Al snel bleek waarom het zo druk was, want we zitten wederom weer in een public holiday weekend, namelijk de queens birthday. 

Wij kwamen er vooral om een boottrip door de Katherine Gorge te doen en ook met dat idee waren we niet uniek. We waren wel de enigen op de boot die geen Grey Nomads zijn, oftewel 65 plussers....

We gingen met een boot door 3 gorges, van de 13 die er op een rij liggen. Tussen de gorges moest je steeds overstappen op een ander bootje en een paar honderd meter lopen. 

De gorge zelf was leuk, maar niet zo bijzonder als ze het hier willen verkopen. Misschien hebben wij in Frankrijk teveel gorges gezien? Het is gewoon water en rotsen. Of je nou 1 of 3 gorges ziet, ze zien er niet heel verschillend uit. 

Bij alle zandbanken staan borden dat het broedplaatsen voor krokodillen zijn, en bij sommigen zie je ook sporen. Dat zijn dan de freshwater krokodillen, die een stuk kleiner en niet zo agressief zijn als de salty's, en alleen in Australië voorkomen. In het natte seizoen overstroomt alles en komen ook de salty's hier, dus die moeten eerst weg zijn, voor ze de boottours kunnen doen. 

Maar we waren inmiddels al op het einde van de tour, en nog geen krokodil gezien... Ze zijn ook wat verlegen en schichtig, dus ze laten zich niet al te vaak zien. 

Maar gelukkig zagen we er alsnog twee. Ze zien er heel anders uit dan de salty's, hebben een andere kleur, smallere bek en een soort zaagblad-snuit. 

Ze kijken wel een stuk vriendelijker dan de salty's. Maar alsnog zouden wij niet gaan zwemmen, waar een beest met zulke grote tanden ook rondzwemt... In tegenstelling tot veel Australiërs, die dat doodnormaal vinden. Freshies vallen in principe alleen aan als ze lastig gevallen worden en kunnen geen grote prooien eten, dus zijn in die zin geen gevaar voor mensen. Maar ze kunnen alsnog je arm eraf bijten, dus wij zouden het er niet op wagen...

Overigens is de krokodil die bij Thornton Beach een 46-jarige mevrouw had opgegeten inmiddels afgemaakt, net als een andere krokodil die ze gevangen hadden. De lokale autoriteiten vinden dat er nu eenmaal genoeg krokodillen zijn, ook al zijn ze officieel beschermd in het natuurgebied. Tot grote woede van natuurliefhebbers en Aboriginals, die van mening zijn dat de dieren niet de dupe mogen zijn van de domme acties van toeristen, die de dieren lastig vallen in hun eigen territorium. Maar oog om oog, tand om tand, en daarmee is de zaak voor de autoriteiten weer afgedaan. 

Vanuit Katherine zijn we op 12 juni verder getrokken naar Batchelor. In deze regio zijn op dit moment veel controlled burns aan de gang, waarbij ze dus stukken land laten afbranden om weer vruchtbare grond en minder brandgevaar in het hete seizoen te hebben. Maar sommige branden lijken niet helemaal gecontroleerd meer en met de vrij harde wind, zie je overal kleine brandhaarden ontstaan. Soms rij je dus door dikke rookwolken en wordt het bijna zo donker als de nacht. 

Als je blushelicopters aan de gang ziet, dan weet je dat het niet meer onder controle is. 

Vanaf Batchelor zijn we naar Litchfield national park gegaan, allereerst naar de Wangi Falls. Mensen uit de wijde omtrek rijden anderhalf tot twee uur om in het water eronder (waar ook weer freshwater krokodillen leven) te zwemmen. 

In het park (en ook overal in Kakadu) staan fascinerend hoge termietenheuvels, tot wel 5 meter hoog. 

We wilden eigenlijk ook naar de Florence Falls, maar daar was het zo belachelijk druk, dat er geen parkeerplek meer te vinden was. Dus zijn we daar de volgende ochtend vroeg naar terug gegaan. Ook daar komen mensen in grote groepen om te zwemmen, in een vrij kleine zwempoel, waar ze dan hutje mutje induiken. Onbegrijpelijk wat ze daar nou zo leuk aan vinden. Maar de waterval zag er op zich wel leuk uit. 

Onderweg kwamen we nog een kleurige boomslang tegen. 

Inmiddels zit ons reisdeel in de Northern Territory er bijna op. We zijn nu in Darwin, waar we op 15 juni wat meer van de stad zelf willen gaan bekijken. Ook hier zitten we weer in een drukke periode, omdat hier een autorace gehouden wordt dit weekend. Maar vlak daarvoor vliegen wij alweer naar Perth, waar het laatste deel van onze reis door Australië begint.