Tanah Lot
Op zaterdag 13 februari zijn we van Pemuteran naar Tanah Lot gegaan. Dat was een reis van 4 uur, dus om het voor onszelf en de kinderen een beetje leuk te houden, stopten we een aantal keer onderweg. De eerste stop was een Boeddhistische tempel, waar we dit leuke beeldje zagen.
De tempel op zich stelde niet heel veel voor, dat was een grote lege ruimte met wat gouden beeldjes en wierook. Maar de ruimte er omheen was anders dan de andere tempels die we gezien hebben (ook omdat die meestal Hindoeïstisch waren en dit was een Boeddhistische tempel). Dat maakte het op zich wel interessant en er stonden wat leuke beelden her en der.
Minder leuk detail was dat de toiletten hurktoiletten waren die verplicht op blote voeten betreden moesten worden...
Wel een leuk detail was dit kikkertje, die zich stiekempjes probeerde te camoufleren in een klein vijvertje.
De reis ging dwars door de bergen en we hebben inmiddels vast kunnen stellen dat Tiaz definitief het reisgen van zijn vader heeft en dus gevoelig is voor reisziekte. Ook al reed de chauffeur zelden harder dan 50 en keurig netjes door de bergen, ook al hadden we Tiaz ondergesmeerd met een zalfje tegen reisziekte, ook al zaten we voorin met hem op schoot, zodat hij goed om zich heen kon kijken, ook al hadden we de plastic zakjes al klaar liggen, het mocht allemaal niet baten. Dus na een korte, maar algehele verschoningsstop konden we weer een stukje verder rijden naar de volgende pauzeplek.
Dat was bij een mooi uitzichtpuntje op rijstvelden.
Daar werden twee vliegende honden gehouden als soort van huisdier. Die hingen daar schijnbaar vrijwillig in een boom en werden fruit gevoerd door de eigenaren, zodat ze daar bleven. Niet helemaal zoals de natuur het bedoeld heeft natuurlijk, maar wel een leuk onderwerp om een gebruikerstestje met de camera mee te doen.
Batman.
Om een uur of drie 's middags kwamen we aan in Tanah Lot, waar we een hotel op een paar minuten lopen van de tempel van de giftige zeeslangen hadden gevonden. Gelukkig hadden zij nog 3 heerlijk ruime kamers vrij, inclusief een ruime badkamer met een open dak. Maar hier hadden we een extra luxe van een hor over het open dak heen, zodat we gewoon naar de wc konden, zonder dat we alle muggen van ons af hoefden te slaan, zoals in Pemuteran wel nodig was. Ideale uitvinding dus.
Het ontbijt was niet fantastisch en het personeel niet al te vrolijk, maar de locatie was perfect voor wat we daar kwamen doen, namelijk de zonsopgang en zonsondergang bij de tempel bekijken. De tempel is alleen van dichtbij te bekijken bij laag water en je mag er niet op. Het is allemaal niet meer in originele staat, want de oorspronkelijke tempel heeft de tand des tijds en de heftige golfslag van de zee niet doorstaan. Langs de rotsen aan zee staan meerdere van dit soort tempels, waarvan veel half is vergaan. Maar dat geeft wel een fotogeniek plaatje en vonden wij daarom het mooiste plekje van Bali dat we gezien hebben. Verder is het wel bijzonder dat er middenin de zoute zee, in die tempel dus, een zoetwaterbron zit. Als je daar drie keer je gezicht in wast en drie keer van drinkt, dan brengt dat geluk. Om te tonen dat je gezegend bent, gooien ze een bak rijst tegen je voorhoofd, wat dan blijft plakken, en je krijgt een bloem achter je oor. Vinden de mensen hartstikke leuk en ze staan er voor in de rij. Oh ja, je moet er natuurlijk wel voor betalen om je gezegende geluk te krijgen, want voor niks komt nog steeds alleen de zon op en blijkbaar is dat dan weer niet genoeg om gelukkig van te worden.
De middag van aankomst hadden we geluk en was het laag water, dus we konden naar de tempel lopen. Maar het weer was niet heel mooi en de zon ging onder in de wolken. Dus Christine en Yvonne hadden het plan om de volgende morgen bij zonsopkomst naar de tempel te gaan. Helaas regende het die nacht en ochtend heel hard, dus dat plan viel in het water.
Zondagmiddag klaarde het gelukkig op, zodat we die middag en avond nog veel mooie foto's hebben kunnen maken en hebben kunnen genieten van een echte zonsondergang in het water.
Zoals helaas wel vaker gebeurt met mooie plekken, is ook deze plek een verschrikkelijke toeristische kermis. Er is een half dorp aan vast gebouwd met alleen maar souvenir stalletjes. Busladingen Chinezen komen er met hun selfiesticks eindeloos foto's maken van zichzelf. Schoolkinderen uit Java en andere Indonesische eilanden komen er om een stukje cultuur uit eigen land te leren. Het is vrijwel niet te doen om een foto te maken zonder andere mensen er op. Bordjes met "do not enter" worden schaamteloos genegeerd. In een bijna grimmige sfeer staan mensen elkaar te verdringen en als je even rustig van het uitzicht wil genieten word je al opzij geduwd met een geïrriteerd "Excuse me!", omdat iemand precies vanaf jouw plek een foto wil maken.
Die toeristen zijn er niet alleen bij zonsondergang, maar vanaf half 7 's ochtends stroomt het al vol, totdat het donker is, en dan is het ook meteen uitgestorven. Dan gaan alle kraampjes dicht, alle bussen zijn vertrokken, alle restaurantjes verlaten. Licht uit, show over.
Kortom, de locatie van ons hotel was zeer waardevol, omdat dat ons de kans gaf om de hordes toeristen te vermijden, in een zeer kort tijdslot vlak na zonsopkomst. De foto's zijn trouwens niet allemaal in chronologische volgorde, maar in casual willekeurige collage-stijl.
Een mooi timelapse filmpje van de zonsondergang gemaakt door Dennis.
Op maandag 15 februari zijn Christine en Yvonne alsnog om zes uur 's ochtends naar buiten gegaan en hadden toen deze mooie plek helemaal voor zichzelf voor een klein half uurtje. Alleen de security en de monniken waren er en we zijn ook nog even mooi gezegend met een bakje rijst met geluk op ons hoofd.
Een tweede tempel op een rots naast Tanah Lot.
Een ander stukje van de rotsachtige kust rond Tanah Lot.
Na deze zonnige start van de dag zijn we vroeg uit Tanah Lot vertrokken, terug naar Nusa Dua, om de laatste nacht met Christine, Dennis, Vianna en Stefan te vieren. Daar was het een stuk heter dan een paar weken geleden en de airco had het erg zwaar om de kamer op 26 graden te krijgen. Koeler dan dat werd het niet, ook al stond hij op 16 graden ingesteld.
Dinsdagavond hebben we voor de laatste keer samen gegeten en omdat we de mie goreng en saté wel even zat waren, werd dat een pizza bij een Italiaans restaurant van een Fransman. We kregen er ook nog toepasselijke muziek bij: "I'll be missing you" zongen Puff Daddy en Faith Evans.
En missen gaan we ze zeker. Het waren drie supergezellige en relaxte weken, spannende kaartavondjes, ladies shopping days, mannenuitjes, plezier voor de kinderen en onwijs veel lol. Tiaz vraagt zich nog steeds af waar iedereen toch is gebleven en dacht toen hij in de taxi naar het vliegveld stapte dat hij Vianna daar weer zou zien, want met zo'n auto had hij haar zien vertrekken.
Maar wij zijn met z'n drieën de volgende ochtend, 17 februari, vertrokken voor deel 2 van onze reis, naar Australië. Met een vertraging van 4 uur zijn we daar 's avonds om 20:00 uur geland in Perth. We vonden het vliegveld verrassend klein en zeer rustig. De wegen er omheen waren uitgestorven. Op zich fijn om even rustig te kunnen wennen aan de enorme huurauto en het linksrijden, maar we hadden van een grote stad als Perth een andere verwachting. Nou staat ons appartement ook niet in Perth, maar in een buitenwijkje er omheen, vlakbij Fremantle.
Ons appartement is vrijstaand en lekker ruim, een mooie grote tuin er omheen en van alle gemakken voorzien. Enige minpuntje is de wat gammele internetverbinding en het gebrek aan een airco. Die is er wel, maar is niet aangesloten. Het idee is dat de wind 's avonds hard genoeg waait om het binnen af te koelen. Het is hier dan ook 's avonds een stuk aangenamer dan in Bali en ook overdag minder vochtig en daardoor minder klam en plakkerig. Het is dan ook te doen zonder airco, maar het wordt binnen wel aardig benauwd overdag. 's Avonds is het nu afgekoeld tot een frisse 21 graden :-).
Er zijn tot nu toe een stuk minder muggen dan in Bali, dus dat is een prettige bijkomstigheid.
We hebben meteen de volgende ochtend een lading boodschappen gehaald en ons verbaasd over de grootsheid van de supermarkt en de veelheid aan keuzes. Qua grootte van zowel de winkel als de verpakkingen en de prijzen, doet het erg denken aan de Makro.
Verder zijn we ons aan het oriënteren op een auto. We hebben nu voor 5 dagen een auto gehuurd en hebben hier al een aantal lokale dealers gezien die auto's verhuren of verkopen dus daar gaan we morgen eens kijken. En dan alle opties nog even afwegen en de kosten berekenen.
Bij ons huisje kwamen we een gesnaveld beestje tegen die we voor de verandering wel kunnen waarderen: de roze kaketoe.
Behalve deze vogels moeten we het in onze tuin doen met kikkers en kakkerlakken. Maar we gaan ongetwijfeld nog wel leukere beestjes ontmoeten.
